Code rood en vakantiememories…

Dacht ik het helemaal voor elkaar te hebben. 2 prikken gehad, Qr-coronacheck op mijn telefoon gedownload en de bevestiging van een paar leuke hotelletjes in Kroatië op de rand van mijn bureau. Totally organised… Ik voelde me dan ook onaantastbaar met een lekker weekje weg in het vooruitzicht. Voelde… goed opgemerkt. Verleden tijd, nu een paar bobo’s op tv weer paniek zaaien met hun nogal dramatische reacties op het oplopend aantal besmettingen. Bruls voorop met zijn uitspraken over ‘de snelle stijging van het aantal coronabesmettingen’. Van 500 naar meer dan 5000! Een xx gezicht erbij om ons er goed van de ernst ervan te doordringen! Zodat we ons vooral realiseren dat we straks als land weer als oranje of rood of zelfs donkerrood op de kaart gezet worden! Pfff, wat een overdreven drama, zeker als je bedenkt dat de ziekenhuizen leger zijn dan ooit…

Sorry voor de mensen die bang zijn, maar lieve mensen, corona is here to stay. We zullen moeten leren er mee om te gaan, zonder elke keer weer totaal in de stress te schieten. Natuurlijk baal ik er ook van. Zeker als dat betekent dat ze de grenzen voor Nederlanders straks weer dicht gaan gooien… Een snelle check leert dat ik de hotels die ik geboekt heb (deels) alleen nog vandaag en morgen kan annuleren. Maar nee, dat ga ik niet doen. Ik laat me niet gek maken en ik gok erop dat de opschudding wel weer overwaait. Dat ze gewoon een paar discotheken dichtgooien en dat er een paar evenementen helaas toch niet doorgaan. Zodat alles weer ‘normaal’ wordt, met besmettingen en al, en dat wij straks gewoon op vakantie kunnen met de auto. Ik ben geen gambler, maar die gok durf ik wel te nemen.

Normaliter zou ik me van die hele tamtam in de media niks aantrekken, maar nu ben ik er toch mee bezig. Omdat ik me verheug op een weekje weg. Omdat ik mijn vakantie, die we vorig jaar ook al op onze buik moesten schrijven, dit jaar niet wil missen. Al zijn er mensen die dat misschien niet begrijpen, ik geniet met volle teugen van een vakantie in het buitenland. Het neemt me het altijd weer even terug naar de jonge jaren van mijn jeugd, als we met het hele gezin naar Oostenrijk of Italië togen. Ergens in juli propte mijn vader de tent, de luchtbedden en slaapzakken en alle kookbenodigdheden in het aanhangwagentje, dat hij speciaal voor de gelegenheid huurde. Mijn moeder stouwde de auto vol met kleding en badspullen, spelletjes, borden, pannen, bekers en bestek, hand- en theedoeken en eten en drinken voor onderweg en voor tijdens de vakantie. Koffie en thee, blikken soep en potten groenten, kaas en worst, wc-papier en nog veel meer ging mee. Tot op de dag van vandaag begrijp ik nog steeds niet dat dat er allemaal in paste.

De vakantie was een heerlijk zorgeloze tijd voor ons als kinderen, waarin we in het water rondspetterden, en onderweg naar de lokale markt af en toe op een ijsje werden getrakteerd. Ik heb er heerlijke herinneringen aan. Al was het voor mijn moeder, die op een klein butagasstelletje de maaltijd voor het gezin moest klaarmaken, waarschijnlijk iets minder ontspannend. Maar als dat zo was, liet ze daar nooit iets van merken.

Een bijzondere vakantie-anekdote is me altijd bijgebleven. Het was de laatste dag op een camping aan het Lago Maggiore, waar we drie volle weken prachtig weer hadden gehad. Behalve nou nét die ene, laatste dag, dat we al vroeg smorgens op moesten breken. Uitgerekend op het moment dat de haringen al uit de grond getrokken waren en de tent ingepakt moest worden, viel de regen met bakken uit de lucht. Wij, als kinderen, werden snel de auto in gedirigeerd, terwijl mijn vader, slim als hij was, in zijn zwembroek de kletsnatte tent opvouwde en hem voortvarend in de aanhanger propte, tezamen met de laatste spullen die mee moesten. Pas toen alles erin zat, liep hij onverstoorbaar naar het toiletgebouw, met een handdoek en zijn kleding voor de reis onder zijn arm. Binnen 10 minuten stapte hij keurig aangekleed weer bij ons in de auto om aan de terugreis te beginnen.. Dat moment, waarin ik in opperste bewondering naar mijn vader keek, ben ik nooit meer vergeten.