De Waalkade…

Emmaly laat haar ogen zoekend over het volle terras dwalen. Jerry blijkt er al te zijn en wenkt hen, zodra hij hen in het vizier krijgt. Ze ziet dat hij een tafeltje met twee extra stoeltjes heeft geconfisqueerd. En hij zelf ziet er fantastisch uit, met zijn marineblauwe colbert en hagelwit shirt op zijn vaalblauwe jeans, oordeelt ze opgetogen.

De Waalkade is de locatie waar het allemaal begint. Het opzetten van een spraakmakend loungecafé is de ultieme droom van Emmaly, en ze is dan ook in de wolken als ze de kans krijgt die waar te gaan maken. Op dat moment is er nog geen vuiltje aan de lucht. Het komt dan ook geen seconde in haar op dat het vervullen van haar hartewens wel eens een heel andere wending zou kunnen gaan nemen…

Mijn debuutroman, waarover ik je heb verteld, nadert zijn eindfase. Dat klinkt echter honderd keer simpeler dan het is. Want op het moment dat je de woorden ‘the end’ hebt getypt, begint het pas! Dan wordt je geconfronteerd met het meest confronterende en tijdrovende klusje, waar je niet aan kan ontsnappen: corrigeren, schaven en schrappen. Alsof er schuurpapier over je huid wordt gehaald, als er hele stukken doorwrochte tekst in de figuurlijke prullenbak worden gedumpt. Al die mooie volzinnen waar je uren op hebt zitten broeden om ze niet alleen beeldend maar ook in perfect Nederlands neer te pennen. Om die woorden, mét alle emoties die daarbij horen, in de kiem te smoren. Streep erdoor; weg ermee! Kill your darlings, noemen schrijvers dat pijnlijke proces, waarmee je rucksichtslos een stuk van jezelf om zeep helpt. Au! Dat doet pijn! Al moet ik ook eerlijk bekennen dat het er doorgaans beter van werd…

Wat zegt dat eigenlijk over mij, als schrijver? Misschien wel gewoon dat ik net zo lang wil schrijven tot het écht goed is. Omdat het fantastisch is als dat lukt, op weg naar een adembenemende scene of een koelbloedig personage. Maar of het echt zo spannend is als ik je hier voorspiegel, dat bepaal jij als lezer straks natuurlijk helemaal zelf.