Mijn eerste Heilige Communie.
Een van de herinneringen die me bijgebleven is uit die tijd, is mijn Eerste Heilige Communie. Destijds een belangrijk kerkelijk feest in mijn katholieke opvoeding.
Al dagen van tevoren was ik opgewonden voor het komende feest, mijn door mijn moeder zelfgemaakte witte jurk met roesjes hing klaar, en ik had speciaal voor de gelegenheid nieuwe witte schoenen gekregen met bijpassende witte sokjes! Ik telde de dagen af! Het enige minpuntje was, dat ik dolgraag mooie golvende lokken wilde, terwijl er in mijn steile blonde haar geen krul te bespeuren was. Maar mijn moeder wist raad. De avond van tevoren zette ze zachte schuimrubber rollers in mijn haar voor ik naar bed ging. Als die er de hele nacht in zouden zitten, zou ik de volgende dag vast de zo vurig gewenste krullen hebben!
Die avond in bed durfde ik mijn hoofd nauwelijks te bewegen. Het moest lukken! In die dagen was er nog niet zoiets als de veelbelovende haargel of verstevigingsmousse, zoals je die nu in alle soorten en voor elk haartype kunt kopen. Alleen haarlak, een nog wat primitieve variant van de geavanceerde sprays die nu de schappen vullen, was het enige ‘wapen’ dat mijn moeder in kon zetten. Eerlijk gezegd kan ik me niet meer herinneren of ze die ook echt heeft gebruikt, maar wat ik wel weet, is dat ‘al op weg naar de kerk’ de zorgvuldig gemodelleerde krullen er al weer uitgezakt waren. Nou ja, in feite deerde het me niet, ik had een prachtige kanten haarband die dat verbloemde, en ik vond dat ik er als een prinsesje uitzag, helemaal in het wit! (Jammer genoeg heb ik alleen een foto met dat stomme jasje…)
Van de dienst zelf, in de kerk, herinner ik me weinig. Ik weet alleen nog dat we als een lange rij kleine meisjes voorin de kerk de op school ingestudeerde gebeden en liedjes ten gehore brachten. Daarna kregen we van de priester in zijn paarse gewaad zo’n ‘snoeppapieren’ ding op de tong, waar we vooral niet op mochten kauwen! Maar het feest erna, met ranja en taart, vond ik veel belangrijker. (Toen al!) Zelfs de ietwat teleurstellende ‘buit’ van die dag kon daar geen afbreuk aan doen; ik voelde me het stralende middelpunt! Al had ik stiekem toch wel op wat leukers gehoopt dan de cadeautjes die ik kreeg… Een kerkboek met vrome plaatjes, een paarlemoer(kleurige) rozenkrans, en een bestek met inscriptie van een jezusfiguur met stralenkrans; dat waren bepaald geen wensdromen! Maar in die tijd moest je eerste kerkelijke inzegening je toch vooral veel vroomheid en goddelijk besef bijbrengen, al is dat met mij nooit helemaal gelukt. Ik was weliswaar een meegaand kind, maar ik had ook toen al een kritische geest. Als er een God bestond waarom gingen mensen dan dood? En waarom hadden de arme kindertjes in Afrika niets te eten? Daar kon ik als klein meisje echt van wakker liggen, dus ik had het niet zo op met die rechtschapen God, die ons voorgespiegeld werd… Zo vond ik het verschrikkelijk onrechtvaardig dat babytjes, die niet gedoopt waren, niet naar de hemel zouden gaan, zoals ons zonder pardon door de nonnen op school werd verteld.
Nauwelijks een week later heb ik mijn rozenkrans weggegeven aan een klasgenootje die hem prachtig vond. Omdat ze zo aardig was… Tot op de dag van vandaag twijfel ik er echter aan of dat een genereuze daad was, of gewoon verholen rebellie… Maar als ik er wat langer over nadenk, weet ik diep in mijn hart dat het waarschijnlijk dat laatste was…