Kort verhaal uit Hallo Nijmegen
Een bosje tulpen
‘Hoi mam,’ riep Emma optimistisch, toen ze de woonkamer binnenliep. ‘Kijk eens wat ik voor je heb meegebracht!’ Ze hield de vrolijke roodgele tulpen voor het rimpelige gezicht van haar moeder, die zwijgzaam in een leunstoel voor het raam zat. Volgende week zou er eindelijk plaats voor haar zijn in het verpleeghuis.
Ze glimlachte, maar Emma wist niet zeker of ze haar herkende. Ze schikte de bloemen in een vaas en keek vervolgens monsterend de kamer rond.
‘Ik zou je even komen helpen met je spulletjes, toch?’
Toen haar moeder zweeg, liep ze naar het eikenhouten kastje, waarop een nostalgische trouwfoto van haar jonge, blonde ouders prijkte. Ook haar jongere zusjes waren blond.
Bedrijvig opende ze de deurtjes en haalde er wat snuisterijen, een paar fotoalbums en een schoenendoos met oude verjaardagskaarten en fotolijstjes uit, toen haar oog opeens op het smalle laatje bovenin viel. Verrast trok ze eraan, maar het leek muurvast te zitten. ‘Mam?’ Emma keek vragend naar haar moeder. ‘Wat zit hier in?’ Haar moeder keek niet-begrijpend naar het kastje, en haalde hulpeloos haar schouders op.
Emma haalde een schilmesje uit de keuken en stak de punt ervan in het slot. Na een paar keer op en neer wrikken, schoot het laatje opeens open. Het was leeg, op een verschoten stuk kastpapier na, dat met plakband vastgeplakt zat. Teleurgesteld wilde ze het laatje alweer dichtschuiven, toen haar opeens een vreemde verdikking onderin opviel. Nieuwsgierig peuterde Emma het plakband los, waardoor een bruine enveloppe zichtbaar werd. Ze wierp een vragende blik op haar moeder, maar die leek zich nauwelijks bewust van de vondst van haar oudste dochter.
Emma opende de enveloppe, en haalde er een stapeltje handgeschreven brieven uit, en de vergeelde foto van een slanke, donkerharige man.
‘Mam, wie is dit?’ vroeg ze verbaasd, terwijl ze haar moeder de foto liet zien. Haar ogen lichtten even op. ‘Leo’ lispelde ze, waarna ze weer in haar eigen wereldje leek weg te zinken.
‘Leo Rademakers, leraar geschiedenis’ stond er in hanenpoten achterop geschreven. Een onvoorstelbaar gevoel van herkenning maakte zich plotseling van haar meester, toen ze naar zijn donkere krullen en helblauwe ogen staarde. Op datzelfde moment vielen de puzzelstukjes uit haar jeugd op zijn plaats…