Ook de oude garde loopt mee in een protestmars! Dat waren wij dus, afgelopen zaterdag, in de tweede ‘Unmute Us!’ protestmars die in Nijmegen werd gehouden. Toegegeven, wij waren helemaal niet van plan daaraan mee te doen! Beïnvloed door de beelden op het journaal, van demonstranten die slaags raken met de politie, trok zo’n demonstratie ons voor geen meter! Maar mijn zoon, die, net zoals veel jongere mensen fel gekant is tegen de – vaak wel erg willekeurige – coronamaatregelen, wist ons te overtuigen. Want Den Haag kan ons onmogelijk uitleggen dat voor het uitgaansleven en de evenementenbranche strenge maatregelen moeten gelden, of zelfs helemaal niet door kunnen gaan, terwijl het voetbalstadion en het Formule 1-circuit ruim baan krijgen? Precies! Dus besloot ik mee te lopen in Nijmegen, in de Unmute us mars door Nijmegen. Al had ik geen idee wat ik ervan moest verwachten…
Op het moment dat we aankwamen op de Waalkade was het al aardig druk. Allerlei jonge én oudere mensen (hoewel die wel duidelijk in de minderheid waren 😉 liepen rond met zelfgemaakte of voorgedrukte prostestborden met kreten, zoals ‘Droom om te dansen’ of zoals die van mijn zoon: ‘Dont worry, be wappie’.
Er was dus genoeg te zien én te horen, want vanuit de wagen vooraan op het plein van de Waalkade deden verschillende sprekers, waaronder Tweede Kamerlid Lisa Westerveld, een dringend beroep op het kabinet met hun verhaal. Een deel van de toehoorders dromden om de wagen heen, terwijl anderen, zoals ik, het tafereel vanaf een afstandje volgden. Met of zonder paraplu, want het was inmiddels gaan regenen. Maar tot mijn verrassing bleef de stemming opperbest; mensen liepen opgewekt op en neer terwijl ze in groepjes met elkaar praatten en lachten. De politie, die hier en daar op strategische plekken op de Waalkade stond, keek vanaf een afstandje welwillend toe.
Alsof het een gezellige optocht betrof, reden trucks vanaf de Waalkade een route door het centrum van Nijmegen met een groep dansende demonstranten in hun kielzog. De boodschap was duidelijk. ‘Stop de willekeur en open alle grootschalige evenementen’.
Het uitgaansleven en de evenementenbranche heeft diverse malen aangetoond dat ze veilig open kunnen, dus moet het kabinetsbesluit op 14 september wel voor volledige openstelling gaan, was de redenatie. Inmiddels weten we, na de persconferentie en de uit de -traditiegetrouw- uitgelekte kabinetsplannen, dat die hoop weer de grond in is geboord. Maar op dat moment, afgelopen zaterdagmiddag, was iedereen nog hoopvol gestemd.
Toen de wagens gingen rijden, sloot iedereen vrolijk aan in de stoet, meezingend en dansend met de muziek die vanuit de boxen schalde. Het leek eerder een 4-daagse feestje dan een protestmars: ik zag alleen dansende mensen en vrolijke gezichten, in plaats van de verbeten koppen die ik had verwacht. Langs de kant van de straat en op de balkons, stonden toeschouwers, die foto’s maakten en het tafereel filmden. En de demonstranten showden trots hun zelfbedachte strijdkreet op een inmiddels half verregend, kartonnen bord. Zo trok de stoet vrolijk lachend en dansend door het centrum van Nijmegen. Rond 4 uur haakten wij af, maar ondanks de regen hielden we een goed gevoel over aan onze besteding van de zaterdagmiddag. Want als elk lachend gezicht in deze protestmars voor een stem in de besluitvorming staat, moet deze mars uiteindelijk toch wel een verschil gaan maken. Want, zoals de borden duidelijk maakten: we willen weer vrijheid, we willen weer dansen!
